تاريخچه پیدایش پيتزا

تاريخچه پيتزا

مترجم: منصوره كمرى

شما شكموها، شده موقع خوردن فكر كنيد كه اين بستنى، آن شكلات، اين خورش يا آن شيرينى كه يكى يكى به قعر شكم مى فرستيد از كجا آمده اند و چه سرگذشتى دارند؟ (مسلماً بستنى و پفك و آبنبات از ابتداى خلقت آدم وجود نداشته اند) شايد برايتان مهم نباشد اما به نظر ما يك شكموى آگاه بسيار بهتر از شكموى نادان است!
يكى از غذاهاى پرطرفدار بين خوش خوراك ها (مخصوصاً بچه ها) پيتزا است، همان خمير گردى كه با پنير و مخلفات پوشيده شده و موقع خوردن، لقمه هايش كش مى آيد!
جالب است بدانيد كه اين غذاى بسيار خوشمزه قدمتى نسبتاً طولانى دارد و به زمان اهالى يونانى ساكن در ماگناگريسيا در جنوب ايتاليا بازمى گردد. حتى در كتاب «انئيد» ويرژيل نيز اشاره اى به اين غذا شده است. در قرن سيزدهم ميلادى در كتاب تاريخ روم نوشته «ماركوس پورچيوس كاتو» به خمير گرد صافى اشاره شده كه با روغن زيتون و سبزيجات و عسل در اجاق پخته مى شده است. باستان شناسان در حين حفارى هاى خود در شهر پومپى در ايتاليا به بقاياى مغازه هايى برخوردند كه نشان دهنده شباهت اين مغازه ها با پيتزافروشى هاى امروزى هستند (احتمالاً فسيل سيب زمينى سرخ كرده ها را هم پيدا كرده اند!) البته پيتزا در آن زمان به شكل امروزى وجود نداشت و فقط شامل نان مسطح گردى بود كه با آرد عمل مى آمد و همراه ادويه و روغن پخته مى شد. در آن زمان گوجه فرنگى در اروپا ناشناخته بود و شير گاوميش هندى كه از آن براى تهيه پنير مازارلا (پنير پيتزا) استفاده مى شود، براى اهالى كامپانيا در ناپل هنوز مفهومى نداشت. گوجه فرنگى براى اولين بار در قرن شانزدهم وارد اروپا شد اما در ابتدا آن را ميوه اى سمى مى دانستند! تا اينكه در اواخر قرن هجدهم مردم فقيرنشين ناپل از آن به عنوان ماده اصلى در نان هاى پيتزا شكل خود استفاده كردند. اين نان هاى پيتزايى به زودى توجه جهانگردان را به خود جلب كرد و آن ها را به مناطق فقيرنشين ناپل كشاند پيتزاى مدرن در شكل امروزى توسط نانوايى به نام رافائل اسپوزيتو درست شد (حقش بود كه جايزه نوبلِ شكموها را ببرد!) رافائل اسپوزيتو كه در نانوايى در شهر ناپل كار مى كرد، به فكر درست كردن پيتزاى مخصوصى افتاد و آن را به عنوان هديه براى پادشاه امبرتو و ملكه مارگريتا برد. اين پيتزا شكلى بسيار ميهن پرستانه (و پاچه خارانه) داشت و مثل پرچم ايتاليا به رنگ هاى سفيد و قرمز و سبز درست شده بود (فكرش را بكنيد، پرچم كشور هضم و تبديل به كود بشود!) براى رنگ سبز از ريحان و براى قرمز از گوجه فرنگى و رنگ سفيد از پنير مازارلا استفاده شده بود. ملكه از اين پيتزا بسيار استقبال كرد و به احترام او نام اين پيتزا را مارگريتا (يا همان پيتزاى سبزيجات) گذاشتند. اين پيتزا استانداردى را تعيين كرد كه تا به امروز در سراسر جهان در پيتزاها وجود دارد. تا حدود سال ۱۸۳۰م پيتزاها در دكه هاى كنار خيابان به فروش مى رسيدند و اولين پيتزافروشى واقعى به نام آنتيكاپورت آلبا براى اولين بار در ناپل باز شد. پيتزا در بين ايتاليايى ها بسيار محبوب شد و به زودى به صورت غذاى محلى آنها درآمد. يك مهاجر ايتاليايى به نام جنارولمباردى مغازه كوچكى در محله ايتاليايى نشين نيويورك باز كرد. شاگردش آنتوتيو توتونوپرو شروع به پختن پيتزا و فروش آن در مغازه كرد. طولى نكشيد كه پيتزاهاى توتونوپرو بسيار پرطرفدار شد و لمباردى را به فكر باز كردن يك پيتزافروشى در سال ۱۹۰۵ انداخت. اما در اين زمان مصرف پيتزا هنوز به مهاجرين ايتاليايى محدود مى شد و بين آمريكايى ها محبوبيت چندانى نداشت. بعد از جنگ جهانى دوم مصرف پيتزا همه گيرتر و بين سربازان آمريكايى در ايتاليا بسيار پرطرفدار شد به طورى كه گاهى پيتزافروشى ها نمى توانستند جوابگوى تقاضاى بى حد و مرز مشتريان آمريكايى خود باشند. سربازان آمريكايى كه از اين غذاى محلى خوششان آمده بود آن را با خود به خانه بردند. ايتاليايى ها كه بعد از جنگ اقتصادشان صدمه ديده بود با مهاجرت به ساير كشورهاى اروپايى، پيتزا را در تمام اروپا رواج دادند.
با رشد جمعيت در دهه ۱۹۵۰ بخصوص در آمريكا كم كم رستوران هاى زنجيره اى به وجود آمدند چون پيتزا نسبتاً سريع و آسان تهيه مى شد و حملش آسان بود رستوران ها به اين فكر افتادندكه براى جلب مشترى بيشتر قسمتى از كار خود را به حمل پيتزاهاى سفارش داده شده به خانه مشتريانشان (به صورت مجانى)  اختصاص دهند امروز در بسيارى از كشورهاى توسعه يافته پيتزا مانند ساير مواد غذايى به صورت آماده و يخى در فروشگاه ها فروخته مى شود. جالب است بدانيد تكنولوژى پيشرفته اى صرف ساختن اين پيتزاها مى شود     http://www.coffeeeshop.com