تاریخچه پیدایش پیتزا

تاریخچه پیتزا

مترجم: منصوره کمرى

شما شکموها، شده موقع خوردن فکر کنید که این بستنى، آن شکلات، این خورش یا آن شیرینى که یکى یکى به قعر شکم مى فرستید از کجا آمده اند و چه سرگذشتى دارند؟ (مسلماً بستنى و پفک و آبنبات از ابتداى خلقت آدم وجود نداشته اند) شاید برایتان مهم نباشد اما به نظر ما یک شکموى آگاه بسیار بهتر از شکموى نادان است!
یکى از غذاهاى پرطرفدار بین خوش خوراک ها (مخصوصاً بچه ها) پیتزا است، همان خمیر گردى که با پنیر و مخلفات پوشیده شده و موقع خوردن، لقمه هایش کش مى آید!
جالب است بدانید که این غذاى بسیار خوشمزه قدمتى نسبتاً طولانى دارد و به زمان اهالى یونانى ساکن در ماگناگریسیا در جنوب ایتالیا بازمى گردد. حتى در کتاب «انئید» ویرژیل نیز اشاره اى به این غذا شده است. در قرن سیزدهم میلادى در کتاب تاریخ روم نوشته «مارکوس پورچیوس کاتو» به خمیر گرد صافى اشاره شده که با روغن زیتون و سبزیجات و عسل در اجاق پخته مى شده است. باستان شناسان در حین حفارى هاى خود در شهر پومپى در ایتالیا به بقایاى مغازه هایى برخوردند که نشان دهنده شباهت این مغازه ها با پیتزافروشى هاى امروزى هستند (احتمالاً فسیل سیب زمینى سرخ کرده ها را هم پیدا کرده اند!) البته پیتزا در آن زمان به شکل امروزى وجود نداشت و فقط شامل نان مسطح گردى بود که با آرد عمل مى آمد و همراه ادویه و روغن پخته مى شد. در آن زمان گوجه فرنگى در اروپا ناشناخته بود و شیر گاومیش هندى که از آن براى تهیه پنیر مازارلا (پنیر پیتزا) استفاده مى شود، براى اهالى کامپانیا در ناپل هنوز مفهومى نداشت. گوجه فرنگى براى اولین بار در قرن شانزدهم وارد اروپا شد اما در ابتدا آن را میوه اى سمى مى دانستند! تا اینکه در اواخر قرن هجدهم مردم فقیرنشین ناپل از آن به عنوان ماده اصلى در نان هاى پیتزا شکل خود استفاده کردند. این نان هاى پیتزایى به زودى توجه جهانگردان را به خود جلب کرد و آن ها را به مناطق فقیرنشین ناپل کشاند پیتزاى مدرن در شکل امروزى توسط نانوایى به نام رافائل اسپوزیتو درست شد (حقش بود که جایزه نوبلِ شکموها را ببرد!) رافائل اسپوزیتو که در نانوایى در شهر ناپل کار مى کرد، به فکر درست کردن پیتزاى مخصوصى افتاد و آن را به عنوان هدیه براى پادشاه امبرتو و ملکه مارگریتا برد. این پیتزا شکلى بسیار میهن پرستانه (و پاچه خارانه) داشت و مثل پرچم ایتالیا به رنگ هاى سفید و قرمز و سبز درست شده بود (فکرش را بکنید، پرچم کشور هضم و تبدیل به کود بشود!) براى رنگ سبز از ریحان و براى قرمز از گوجه فرنگى و رنگ سفید از پنیر مازارلا استفاده شده بود. ملکه از این پیتزا بسیار استقبال کرد و به احترام او نام این پیتزا را مارگریتا (یا همان پیتزاى سبزیجات) گذاشتند. این پیتزا استانداردى را تعیین کرد که تا به امروز در سراسر جهان در پیتزاها وجود دارد. تا حدود سال ۱۸۳۰م پیتزاها در دکه هاى کنار خیابان به فروش مى رسیدند و اولین پیتزافروشى واقعى به نام آنتیکاپورت آلبا براى اولین بار در ناپل باز شد. پیتزا در بین ایتالیایى ها بسیار محبوب شد و به زودى به صورت غذاى محلى آنها درآمد. یک مهاجر ایتالیایى به نام جنارولمباردى مغازه کوچکى در محله ایتالیایى نشین نیویورک باز کرد. شاگردش آنتوتیو توتونوپرو شروع به پختن پیتزا و فروش آن در مغازه کرد. طولى نکشید که پیتزاهاى توتونوپرو بسیار پرطرفدار شد و لمباردى را به فکر باز کردن یک پیتزافروشى در سال ۱۹۰۵ انداخت. اما در این زمان مصرف پیتزا هنوز به مهاجرین ایتالیایى محدود مى شد و بین آمریکایى ها محبوبیت چندانى نداشت. بعد از جنگ جهانى دوم مصرف پیتزا همه گیرتر و بین سربازان آمریکایى در ایتالیا بسیار پرطرفدار شد به طورى که گاهى پیتزافروشى ها نمى توانستند جوابگوى تقاضاى بى حد و مرز مشتریان آمریکایى خود باشند. سربازان آمریکایى که از این غذاى محلى خوششان آمده بود آن را با خود به خانه بردند. ایتالیایى ها که بعد از جنگ اقتصادشان صدمه دیده بود با مهاجرت به سایر کشورهاى اروپایى، پیتزا را در تمام اروپا رواج دادند.
با رشد جمعیت در دهه ۱۹۵۰ بخصوص در آمریکا کم کم رستوران هاى زنجیره اى به وجود آمدند چون پیتزا نسبتاً سریع و آسان تهیه مى شد و حملش آسان بود رستوران ها به این فکر افتادندکه براى جلب مشترى بیشتر قسمتى از کار خود را به حمل پیتزاهاى سفارش داده شده به خانه مشتریانشان (به صورت مجانى)  اختصاص دهند امروز در بسیارى از کشورهاى توسعه یافته پیتزا مانند سایر مواد غذایى به صورت آماده و یخى در فروشگاه ها فروخته مى شود. جالب است بدانید تکنولوژى پیشرفته اى صرف ساختن این پیتزاها مى شود     http://www.coffeeeshop.com